Loading...
You are here:  Home  >  What worries us:  >  Current Article

Connected but Alone

By   /   February 3, 2012  /   No Comments

Ongedeelde aandacht. Dat is waar mensen nu behoefte aan hebben. Sherry Zimmerman Turkle is ‘Professor of the Social Studies of Science and Technology’ aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Zij onderzoekt al ruim dertig jaar hoe technologie het menselijk gedrag en denken vormt.

De afgelopen vijftien jaar interviewde Turkle honderden kinderen, jongeren en volwassenen over hun leven met computers, internet, mobiele- en smartphones. Uit die interviews blijkt dat opgroeien terwijl je permanent bereikbaar bent, de eerste generatie die het overkwam, teleur stelt. Zij voelen zich gevangen in hun Facebook-profiel en geketend aan een onophoudelijke stroom van tekstberichtjes. Zij snakken naar ongedeelde aandacht.

Groot netwerk, weinig vrienden
Het gevoel van onbehagen lijkt bij steeds meer mensen te kriebelen: Amerikanen hebben minder vrienden dan ooit. Een kwart heeft niemand om belangrijke dingen mee te bespreken. Dat percentage is verdubbeld sinds 1985. Ondanks de permanente verbinding met de hele wereld kunnen we ons volkomen alleen voelen.

‘in de wacht’
Door alle technologie doen we minder moeite voor het onderhouden van relaties met echte mensen. Wanneer een gesprek lastig wordt, dan zetten we elkaar ‘in de wacht’ door een telefoon te pakken en even wat berichtjes te checken.

Met dat ‘in de wacht’ zetten ontrekken we ons aan ervaringen die we nodig hebben om onze sociale vaardigheden te trainen. In de puber leeftijd bijvoorbeeld voelen jongens en meisjes zich ongemakkelijk in elkaars gezelschap. Er zijn dan momenten, bijvoorbeeld tijdens een feestje, dat je het liefst weg wil. Dat moment is niet leuk, maar je worstelt je er doorheen. Ben je er doorheen, dan heb je weer wat geleerd. Zo was het, maar zo is het niet meer. Nu pakken tieners op zo’n moment hun smartphone. Zo gaan de pijnlijke ogenblikken voorbij. Maar is er is qua sociale omgang niets geleerd.

Niet weten hoe een gesprek af te ronden…
Real life gesprekken worden door jongelui vaak ‘textend’ voortgezet. In tekstberichtjes kun je jezelf makkelijker anders voordoen dan je bent én… je kunt er abrupt mee ophouden als de conversatie ‘lastig’ wordt. Tieners vinden telefoongesprekken vaak te ‘heftig’, waarschijnlijk omdat ze niet weten hoe ze moeten afronden. Een ongemakkelijke einde aan een gesprek maakt dat ze zich verlaten voelen.

Angst en verlatenheid
Veel kinderen vertelden aan Turkle over hun angst en verlatenheid. Hun ouders, verdiept in hun smartphones, groeten niet na school en negeren hen in de speeltuin. Van alle geinterviewden voelen kinderen en tieners zich het vaakst ‘in de wacht gezet’.

De generatie Facebook-ers van 35 tot 44, de snelst groeiende groep, bevindt zich in de slechtst mogelijke positie: door alle nieuwe online mogelijkheden worden ze voortdurend verleid. Deze generatie checkt de hele dag e-mail, Facebookpagina’s en Twitteraccounts. Deze generatie heeft kinderen in de leeftijdsgroep die het meeste aandacht nodig hebben, en er dus het meeste last van hebben als ze die aandacht niet krijgen.

Verslaafd aan ‘hoop’
Op de vraag: “waarom check jij jouw email zo vaak?” antwoorden de geïnterviewden bijna allemaal met hetzelfde woord: ‘hoop’. Online kan je leven plotseling veranderen. Daar kan je iets nieuws overkomen. Met dit inzicht geeft Turkle een andere dymensie aan de onderzoeken naar ‘internet verslaving’. Internet verslaving zou namelijk wel eens geen internet verslaving maar de verslaving aan ‘hoop’ kunnen zijn.

Noodgeval! Ik voel!
De behoefte om emoties te delen stijgt. Amerikaanse jongeren versturen gemiddeld 3.000 tekstberichtjes per maand, en dat aantal stijgt. De meeste van die berichtjes zijn bedoeld om gevoelens te communiceren. Jongeren bewaren hun gevoelens namelijk niet om deze te bespreken tijdens een volgende real life ontmoeting. Ze delen die gevoelens à la minute in tekstberichtjes. Ze beschouwen een gevoel als een ‘emergency’ en als de ontvanger niet prompt reageert, dan slaat de eenzaamheid toe.

Voer voor psychologen
„Ik deel mijn gevoelens, dus ik ben” getuigt van narcisme. Als dat je levenshouding is, dan gebruik je mensen als reserveonderdelen van jezelf. Je hebt anderen nodig om zelf compleet te zijn.

Jongelui die per dag 20 berichtjes naar hun ouders sturen zijn misschien niet “raar”, in de zin dat er tegenwoordig heel veel zijn dat doen. Twintig jaar geleden zouden jongeren die 20 berichtjes per dag aan hun ouders sturen doorverwezen worden naar een psycholoog. Op een bepaalde leeftijd hoor je jezelf los te maken van je ouders. Nu prijzen we ons juist gelukkig met een technologie die dat los maken tegen gaat. Dat is een ontwikkeling die niet zonder gevolgen kan blijven.

Privacy
Jongeren beschouwen hun privacy als reddeloos verloren, en ze vinden dat angstwekkender dan wel wordt gedacht. „Ze geven wél om privacy”, zegt Turkle. „Ze begrijpen alleen de regels niet.”

Pas als jongelui aan hun cariere gaan denken beseffen zij dat sociale netwerken iedere misstap bewaren. Jongeren in de hoogste klassen van de middelbare school schonen hun Facebookpagina’s op, terwijl ze weten dat dat eigenlijk niet helpt. Iedereen kan berichtjes en foto’s oneindig doorposten. ‘Delete’ is een metafoor geworden. Alles kan altijd weer ergens opduiken.

Ongedeelde aandacht
Kinderen zijn vaak opgelucht als hun wordt gevraagd de telefoon even weg te leggen om eens te praten. Ongedeelde aandacht en privacy blijken voor jongeren begrippen uit het verleden. Maar, de ongedeelde aandacht die willen ze terug…

—————————————————————————————————————————————

Naar aanleiding van:
– Professor Sherry Turkle: “Alone Together. Why We Expect More from Technology and Less from Each Other.”



    Print       Email

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You might also like...

Hoogwater 1995, fietspad tussen Colenbrandersbos en Klaverland overstroomd

“Het water komt”

Read More →