In het miniatuur koninkrijk Bhutan werd ‘Gross National Hapiness’ in 1971 ingevoerd, vanuit de overtuiging dat het veel belangrijker is om te meten hoe gelukkig mensen zijn dan hoeveel geld ze verdienen. Tijdens de VN Klimaatconferentie in Doha, afgelopen november, onderzocht een speciaal VN panel of het mogelijk is om ‘Gross National Hapiness’ in te voeren bij meerdere VN-landen.

Terwijl andere, rijke, VN-landen nog altijd worstelen met het akkoord over de uitstoot van CO2 is Bhutan, een ontwikkelingsland nota bene, erin geslaagd om de levensverwachting van zijn inwoners te verdubbelen, vrijwel alle kinderen basisonderwijs te geven, de volledige infrastructuur op de schep te nemen en… natuurbescherming grondwettelijk te regelen. Al die vooruitgang heeft geen gevolgen voor de CO2 uitstoot: Bhutan was en is CO2-neutraal.

Door de VN leden wordt niet alleen gekeken naar Bhutan, naar de afgezanten van Bhutan wordt ook geluisterd: Vorig jaar riep Bhutan op om ontwikkeling op een meer holistische manier te benaderen. Aan die oproep werd door 68 VN-landen gehoor gegeven.

Deze politieke wending komt ruim drie jaar na het verschijnen van het rapport “Prosperity Without Growth” van de Sustainable Development Commission onder leiding van professor Tim Jackson. In dat rapport, waartoe werd verzocht door de toenmalige Engelse regering, pleiten Jackson en de zijnen voor een beleid dat zich niet richt op ‘economische groei’ maar op ‘prosperity’ en op ‘wellbeing’.

We suggereren niet dat de actuele ontwikkelingen verband houden met het genoemde rapport. We halen het rapport aan omdat daaruit (b)lijkt dat er in de politieke arena al sinds tenminste een jaar of vijf wat ‘suddert’ als het gaat om; politiek en beleid gericht op geluk.

———————————————————————————————————————-

Bron: The Guardian

———————————————————————————————————————-

 NB – Wat Wow! betreft: Hoe eerder hoe beter! Stel je eens voor; als geluk het meetpunt zou zijn… hoe (anders / humaner) zou het regeerakkoord Rutte / Samsom dan zijn?!