“Een overheid die zelf bedenkt wat goed is voor de samenleving, is de overheid van de vorige eeuw.” Dit zijn de woorden van – Wim de Ridder – Voormalig hoogleraar Toekomstonderzoek, Universiteit Twente.

“Met de huidige maatschappelijke veranderingen en de ‘permanente technologische revolutie’ sluit de overheid steeds minder aan op een dynamische horizontale netwerksamenleving. In de grootschalige dienstverleningsprocessen, ingegeven door kostenbesparingen en efficiency en gerealiseerd door digitalisering, is de aandacht voor het individu naar de achtergrond geraakt zo blijkt uit de diverse interviews die ik heb gehad voor GOV magazine.”

Dit schrijft Atos Market Sales Director Willem Beelen in Computable, waarna hij vervolgt:

“Interviews met onder meer Jacques Wallage (voorzitter van de Raad voor het openbaar bestuur), Jaap Uijlenbroek (vanuit zijn hoedanigheid als bijzonder hoogleraar arbeidsverhoudingen in de publieke sector van de Albeda-leerstoel aan de Universiteit Leiden en ondersteund door het Caop) en Reinier van Zutphen (Nationale ombudsman).

Veel complexe maatschappelijke vraagstukken, zo blijkt uit mijn gesprekken, vergen een nieuwe, meer verbindende en proactieve aanpak. Dit omdat ze beleidsterreinen overstijgen, vernieuwende processen in gang zetten en betrokkenheid vereisen van partijen buiten de overheid. Als je mensen wilt laten participeren in de samenleving, moet je daarin ook willen investeren is de algemene mening.

Wim de Ridder, voormalig hoogleraar Toekomstonderzoek aan de Universiteit Twente, stelt dat een overheid die zelf bedenkt wat goed is voor de samenleving, de overheid is van de vorige eeuw. Publiek-private samenwerking zal volgens hem transformeren naar privaat-publieke samenwerking, met de burger aan het roer. Zo ontstaat signaalwerking. Daarmee hoort de overheid wat er speelt, wat het probleem is dat we gezamenlijk moeten oplossen. Wetgevingstrajecten duren vaak lang. Met het risico dat op het moment dat de wet er is, de snelle technologische ontwikkeling die eigenlijk al weer achterhaald heeft.”

Interessante visies, menen wij. Bijna jammer dat Beelen in zijn artikel hierna verder ingaat op automatisering, maar goed dat is zijn professie. [u leest Beelen’s hele artikel op: Computable ]

Waar kies je voor? Voor de foto, het model van de werkelijkheid? Of voor de echte ervaring?

De interviews die Beelen had met Wallage, Uijlenbroek, Van Zutphen en De Ridder deden ons denken aan wat wij een wetenschapper onlangs hoorde zeggen: “Wetenschap geeft een model van de werkelijkheid”. Aansluitend vertelde zij hoeveel moeite het haar had gekost om ‘de wereld’ en ‘het leven’ nu eens niet wetenschappelijk, als model en met het hoofd, maar in zijn volle grootsheid te ervaren. Met hart en ziel, zo te zeggen.

Deze prachtige persoonlijke beschouwing zette ons aan het denken: “Wetenschap geeft een model van de werkelijkheid”. Is dat niet ook wat ‘de systeemwereld’ doet? Is dat niet ook wat digitalisering doet? Is dat niet ook wat statistiek doet?

Zou niet dáár de publiek / bestuurlijke verandering plaats moeten vinden: Minder kijken naar en sturen op “modellen van de werkelijkheid”, maar kijken naar en sturen op de werkelijkheid zelf.